اگر ز زهـر جفا سوخت نازنین بدنت            شکر خدا که نیـزه نخـوره‌ست بر تنت

ندید پیکـر تو زخـم و، سر بـریده نشد            ز سم اسب نگـشته است پاره پیرهنت

ز سوز زهر و عطش بال و پر زدی اما            ندیـد خـواهر تو لحـظه‌ای نفس زدنت

هـزار شکـر بـرایت کـفـن مـهـیـا بـود            حصیر مردم صحرا نـشین نشد کـفنت

عدو به مجلس می خواره‌ها تو را آورد            ولی به خنده نزد چوب بر لب و دهنت